Kırgın Şiiri - Birkan Demirci

Kırgınlık neyse de,
hayattan soğuyor insan.
Duygular donuyor birer birer,
gözler, kalpler, diller sessiz.
Kırık dökük hatıralar,
birer yük gibi yüklü omuzlarda,
her gülüşte saklı bir acı,
her sohbetin ardında bir boşluk.

Bir zamanlar umut dolu,
gözler parıldardı hayatın ışığında,
şimdi bir gri perde çekilmiş gibi,
her şey soluk, her şey yavaş.
İnsan, bazen kendini unutur,
günler geçerken kaybolur bir köşede,
ve hayata dair tüm neşe,
birer birer silinmiş siluetten.

Kırgınlık ağır bir yük,
ve en yalnız kılan his,
bir zamanlar dost olanlar,
şimdi düşman gibi görünür.
Ama derin bir nefes almak gerek,
belki de yeniden doğmak için,
soğuk duyguların ardından,
bir ateş yakmak gerek.

Hayat, yine de bir öğretmen,
kırgınlıkla dolsa da hayat,
belki de her yarayı sarmak,
zamanla mümkün olacak bir bahar.
Ama şimdi, biraz durup düşünmek gerek,
soğuyanın sıcaklığını bulması için,
ve kalplerdeki donmuş duyguları,
bir kez daha canlandırmak için.