Kırgın Şiiri - Sefa Çelik

Sen say ki yorgun bir denizdim
Uzak fırtına sonrası gelip kıyında dinlendim
Sonrasını hiç düşünmedim
Düşünsem gidemezdim
Kal demedin sen de
Diyemezdin
Geçip gittim
Yürümek
Sürekli yol katetmek zorunda bırakılan bir yolcuyum ben
yokluktan gelip hiçliğe giden

Gideceğimi bildiğin halde beni yokluğunla tehdit etmeyecektin
Bak şimdi ikimiz de yok olduk
Oysa ben senden giderken
sen çoktan gitmiştin,
Bu hikâye çoktan!
Ben giderken bütün hüzünleri yüreğime yükledim de sen acısını bile hissetmedin

Kırılıyor insan içten içe bazı aralar
Oysa ben kimseye kırgın değilim kendime olduğum kadar
Ellerime kırgınım biraz
Sana dokunamamaktan
Gözlerime ki
Seni görememekten
Gönlüme kırgınım seni taşıyamamaktan
Zihnime ki seni düşünememekten yeterince.
Kırgınım işte en çok da kendime

Sırtımda yamalı bir ceket
Yüreğimde yaralı bir sevda ile geçip gidiyorum yine bu gece
Gönlümün söküklerinden kan sızıyor yine
Dilimde eski bir türkü
Zihnimde hüzünlü şiirler
Yaklaşıyor belki de bekledigim sonlar
Durduramıyorum içime atmaktan yorulduğum bu sensizligi
Geçip gidiyorum yine bu gece
Senden sonrası karanlık bir bilmece
Görüyorsun ki yine
Rahat durmadın içimde
Bak yine dokunuyorsun bu yaralı ve yorgun kalbime iyiden iyiye
Yine seni yazıyor bu arsız parmaklarım hece hece
Ben bir yolcuyum artık
Sensizlikten sonsuzluğa doğru
Azı gündüz çoğu gece
Seni sana emanet ediyorum
Çünkü yüreğin yüreğimden hallice...
Unutma beni
Ve unutma ölene kadar sürecek bu yazım ve bu söylence
Bir ömür yettiğince
Bitişine bir kalp durunca...

Sefa ÇELİK