Kırgın Şiiri - Nazım Kara 2

KIRGIN

Bir kırgın vuruyor belli kuşağa
Önce Ayşe gitti sonrası bir sel
Yakıyor insanı baştan aşağa
Sıra sende imiş kardeşim Mürsel

Ölüm bu bakmıyor gence kocaya
Sarıyor ateşi kapı bacaya
Teslim ediliyor ceset hocaya
Geride kalıyor duvarda görsel

Bir avuç arkadaş kızlı erkekli
Her yer şen şakraktı her köşe renkli
Gidenin ardından kapı frenkli
Toprak alıyorlar, beş metre parsel

Ayşe var Mürsel var Rüstem var birde
Amcamın kızıyla havvada orda
Bende içlerinde en ufak boyda
Köprüden geçmeye korkardım selde

Yaşımız küçüktü yürekler büyük
Koca paltolardı üstümüzde yük
Cumaya giderdik yoldaşa kuyruk
Gelince çamurlar yarı diz belde

O günler geriye gelmez azizim
Yüreğimde yangın Bağrımda sızım
Yaşa bakmıyorsa bu sıra bizim
Dosta kavuşmamak değilki elde..