Kırgın Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Solmuş ümitlerim yaprak döküyor
Gönül bahçem talan dallarım kırgın
Her gün afakıma sisler çöküyor
Çıkmaz sokaklarda yollarım kırgın.

Ummadığım anda yedim okunu
Atlatmış değilim halen şokunu
Doyasıya şöyle çekip kokunu
Sarılmak istesem kollarım kırgın.

Kimseye gözyaşım böyle akmadı
Kimse hatırımı bunca yıkmadı
Tuttuğum dilekler hayra çıkmadı
Kahveler gücendi fallarım kırgın.

İçimde bir dertsin gittikçe azan
Sevdikçe daha çok kuyumu kazan
Bendim o ismine şiirler yazan
Bülbülü susturan dillerim kırgın.

Yüzüme gülsen de artık nafile
Neyim var neyim yok tüketti çile
Öpüp kokladığım resmine bile
Bakarken titreyen ellerim kırgın.

Müptelayım şimdi her gece gama
Bölük pörçük uykum tutmuyor yama
Yine içim sensiz yanıyor ama
Ateşim üşüyor küllerim kırgın.

Hasan Hüseyin YILMAZ