Kiremit Şiiri - Emir Acar

Dört katlı bir apartman çatısı
Kiremit, oturmaktayım
Akşamüstü ufak bir rüzgar
Saçlarım sallanmakta, bir darağacı gibi

Ayaklarımın altındaki bütün bu karmaşa
Dinmek bilmez bulutların öfkesi
Arasında sıkışıp kalmış bendim
Dışarıda, saatin yorgun tıkırtıları

Bir zelzele misali insanların öksüz muhabbeti
Sakız etmişler dillerine en kutsal sözleri
Öyle ki bir yalandan öte değil artık vuslat
Kalmamış kimsenin çocukcasına parıldayan gözleri

Çatıya gökyüzünü izlemek için çıkan kalmamış
Bağırış, çığırış, haykırış, feryat figân ağlayış
Bize bizden geri, aldığın nefesten başka,
Başındaki arsız düşüncelerden başka,
Ayaklarının altında son bir kiremitten başka hiçbir şey,
Hiçbir şey kalmamış.