Kırdım Kalemi mi Şiiri - Atıl Kesmen

Sevmiştim
Hem de gönül gözlerimle
Neler oldu, neler dokundu gönlüme
Yıkıldım kendim de
Gidiyorum sensizliğine
Bir tuhafım artık bu gündüz ve gecelerde
Yüzüm de bir hüzün gölgesi
Adımların kısa düşüyor gönlüm de
Tutunamıyorum bir türlü
Hayat dallarına
Sinsi esen meltem rüzğarları ıslaklığı
Nefesimi kesmiş
Dalıp dalıp gidiyorum
Sevdamın karanlıklarına

Zindan soğukluğu esiyordu
Çaresiz gönlüm de
Seven gözlerim de
Seni saklasam da
Yıkılıp gidiyordum senin gerçeklerinle
Evet…
Yoğundum artık
Ve kırmıştım kalemi mi
Yakıp yırtmıştım tüm beyaz sayfalarımı
Yoktun ve olamazdın
Benim ne bir beyaz sayfam da
Ne de
Seni yazacak bir kalem ucum da

Bir zamanlar
Seni
Zamansız
Zaman saatine saklamıştım
Gönül nefesimle yıkamıştım
Kalp atışlarımla beslemiştim
Sevgi çiçekleri kokusun da
Acılarını sevmiştim
Sen ise
Beni
Aşk rehberine çevirmiştin
Sayfa sayfa açılıp okunacak
Sonra da
Bir kenarıya fırlatıp atılacak
Aşk sofrasında sevmiştin

Bundan böyle
Yüreğim de hiçbir sevdaya yer yok
Görmüyormusun?
Gözlerim bomboş titriyor yüreğim de
Kırdım kalemi mi
Yaktım yırttim tüm beyaz sayfalarımı
Yoksun ve olamassın artık
Gidiyorum
Nefes alıp güç vereceğim güzelliklere
Ne olur
Sakın gönül koyupta kırılma bana
Boş ver
Beni unut gitsin
Sana estikçe
Senin anlaşılmaz düşüncelerinde gezdikçe
Tıkanıyordu gönlüm sen de
Gülmeyi değil
Hep ağlamayı öğremdim gözlerim de

Sevmiştim
Sevmedim diyecek olursam
Yalan olurdu
Sen de yanan asil gerçeklerim

Seni
Yıllanmış nefesimle
Bıçak sırtın da yarğıladım
Gönül fermanım olarak hep seni yazdım
Şah, padişah gibi seni gönlümde ağırladım
Ama…….Ne yazık ki
Kalemi mi sende kırdım
Beyaz sayfalarımı sende yakım
Yoksun ve olamassın
Görmüyor seni gözlerim
Duymuyor artık sesini kulaklarım
Yazmiyor
Yazmiyor
Evet yazmıyor
Senin için
Beyaz sayfalarım da nöbet bekleyen
Damla damla
Sen akan kalem uçlarım…………….