Kırdım Bütün Kilitleri

KIRDIM BÜTÜN KİLİTLERİ

Yastığa bu yorgun başımı her koyduğumda
Aklımın köşesinden atlılar geçiyor dörtnala...
Kâinat susuzluktan kıvranırken gökkuşağı gözlerin
Yağmurları getiriyor bana.
Sabah sinsice üstüme saldırıyor,
Kalbim topraktan sıyrılıyor.
Ahali, kapısını taşlıyor haklıların...
Bir gün mutlaka bu cehennemden sessizce gideceğim.
Atlılardan kaçmak için sabahın ilk ışıklarıyla
Ana gibi mümbit olan toprağa gireceğim.
Toprak ana, toprak yurt, toprak vefalı bir dost
Haklının hakkını aldığı yerdir toprağın altı.
Şairin değimiyle "Sana nurlanmış kelimeler getireceğim.
Pörsümüş bir dünyayı kahreden kelimeler..."
Ruhuma kurşun sıksa da her gece
Bir demet gül sunsa da her her sabah
Kadere musallat olan bu dertleri şakaklarından kurşunlayacağım.
Her şeyi ve herkesi elimin tersiyle itip sırattan geçeceğim
Yalnız ve yorgun...
Ne zaman utana sıkıla yürüyen bir çocuk görsem
İçimde büyür efkârım, sessizce uzaklaşırım oradan
Dün, bir hışımla ensemden yakalar ve ayaklarını yüreğimde hissederim kinin.
Ben yüreğinde kanayan her uktenin dermanı diyerek sokulur yanıma
Yaşamak, karanlık bir evrenin parlayan kandili olur sen istersen.
İnsan, kandili tutuşturan kıvılcım... Böyle yaratmış Rahman.
Çocukken bazı rüyalarımda uçardım köyümün üzerinden
Masum, tertemiz ve ürkek gönlümde,
Bilgiyle yoğurduğum telaşlı aklımda hep sen vardın.
Sonra büyüdüm ve rüyalarım karma karışık oldu.
Kirlendi düşünceler, sokak lambalarını bir bir kırdı aklım.

NOT: Şiir romanımda bulunmaktadır.