Kırdıkları Yerden Çiçek Açtık

Kırdıkları Yerden Çiçek Açtık

Kırdılar bizi, paramparça ettiler,
Her darbede biraz daha eksildik sandılar.
Oysa kalbimizde kök salmış bir toprak vardı,
Ne kadar kazısalar da, yeniden yeşerirdi.

Susmamızı istediler, sustukça büyüdük,
Yaralarımızdan umut damladı,
Her gözyaşımız yeni bir filiz oldu,
Çatlaklarımızdan güneş sızdı.

Düşürdüler, kalktık.
Söktüler, kök saldık.
Ateşe attılar, külümüzden doğduk.
Ve her defasında biraz daha çiçeklendik.

Kırdıkları yerde açan çiçek,
Onların unuttuğu gerçeği fısıldar:
Güç, yıkmakta değil, yeniden kurmakta,
Zafer, yakmakta değil, yeşermekte.

Biz ki rüzgâra meydan okuyan dallarız,
Her fırtınadan sonra toprağa daha sıkı sarılırız.
Bizi kıranların elleri boş kalır,
Çünkü biz, kırıldıkça çoğalırız.

Ve şimdi bak:
En karanlık gecelerin ortasında,
En kanayan yaraların üstünde,
Umudun en parlak renkleriyle açıyoruz.

Çünkü biz, kırdıkları yerden çiçek açtık.

Söz : Mucize