Kırdıkça Şiiri - Nuran Karaca

Bir çocuk oluyorum bazen ...
Söz dinlemeyen ,
yersiz yaramazlıklar eden...

Dediğim dedik diyen ,
Uzattığı ellerini her zaman dolu isteyen...
Sahip olduklarının kıymetini
iyi bilen esirgeyen...

Hayata dair umutları
taze kalmış,
Dününü hatırlamayan ...

Yüreği işlenmiş ekime hazır toprak.

Korkumda olmuyor yetişkinlerden,
Özel bir çabada sarfetmiyorum
onlarla karşı karşıya gelmeye ...
Azar işitip ; ruhumu örseletmeye.

Kafesine alışmış kanarya misali
Sesimi güzel duyurmaya gayret ediyorum.

Ne ; büyümek istiyorum
Sabırsızca
Ne de ; çocukluğumdan mutlu oluyorum .

Kırgın ; boynumu büküyorum ,
hayat hep böyle dalgınlığımdan ;
güçsüzlüğümden faydalanıp ;
ellerime vurdukça ,
çok sevdiğim oyuncagımı
düşürtüp kırdıkça.

8 11 20 36 20017