Çocukken oyuncaklarımı elime alır almaz bozulur,
Babam, anneme bu çocuk yine neyi paraladı derdi.
Bu yüzdendir benim ürkek ve de çekingen oluşum.
Nedense, kazalar benim peşimi bir türlü bırakmaz.
Sandalyede öylece otursam sandalyenin ayağı kırılır.
Anahtarı çevirsem, kapıda kalır, ellerimden kurtulur.
Abdest alıp ta çıksam yola, taşlar ayakkabımı bulur.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta