Kırdı Yar Beni Şiiri - Veysel Eraslan

Öyle bir baktı ki dostlar yüzüme
Mecnun sıfatında gördü yar beni
Kirpiği mil olmuş gönül bezime
Tuttu ilmek, ilmek ördü yar beni

Bismillah deyince hasret nakış’ı
Dokudu bahtıma mahzun bakışı
Yalnız geçirmesin güneş bu kışı
Diyerek semaya sürdü yar beni

Boşuna yakmaya uğraştı külü
Güle yaban gelir bülbülün dili
Doğuştan ıslaktır gönül mendili
Kuru çalılara serdi yar beni

Dört mevsimin dördünde de ayaza
Mahkûm etti; saçlarımı beyaza
Umut zembereği kurulu yaza
Sabır silahıyla vurdu yar beni

Veysel’in haline itler gülüşür
Gün gelir sinesin kurtlar bölüşür
Sanmayın laleler bana alışır
Boynumu bükerken kırdı yar ben

8–11–2013
Yozgat