Kırçiçeğim Şiiri - Saadettin Güven

Hayır deme; kederlisin,mahzunsun, belli her halinden,
Hangi uğursuz el kopardı? Seni de, benim gibi dalından.
Kurumuş gazele dönmüşsün, ihanetlerin yakıcılığından,
Yaşamayan bilemez, biz anlarız birbirimizin halinden.

Baktıkça kıskanıyorum seni, özgürce yaşıyorsun,
Rengarenk giysilerle,salınarak, bağ bahçe dolaşıyorsun,
Bazen bir kaya dibi, bezen de ta uçurumun ucundasın,
Sevenin belki binlerce ama, sen candan sevmiyorsun.

Seni korumak, koklamak, sevmek, benim emelim,
Seninle ağlamak, gülmek, olsun artık kaderim.
Bir kuru canım kaldı, senin için seve seve veririm,
Bir olalım seninle, kederi, sevinci, paylaşalım.

Duygular vurulsun açığa, ne varsa, gizli kalmış,
Mevsim sonbahar, arkasından geliyor karakış.
Sen yazlara alışıksın, birazda kış gör, kışlara alış,
Tabiat şartları çok değişti, belki de olacak hep kış.

Ben seni ısıtır, su veririm, sen bana güzel kokular,
Yıllar seni de, beni de yalnız bıraktı, çok yıprattılar.
Sen yalnız, ben yalnız, bir lahza yalnız yapamayız,
Tutuşursak el ele, mutluluktan şeytanı çatlatırız.

Bitsin artık bu yalnızlık, kim karışır bize, kime ne?
Açılalım seninle engin denizlere, koyu maviliklere.
Deniz ister çarşaf gibi olsun, ister coştukça coşsun.
Yeter ki; biriciğim, kırçiçeğim, hep yanımda olsun.

Sen hayallerimin tutkusu, yüreğimin arzususun,
Hep ben konuşuyorum, sen sustukça, susuyorsun.
Ya birbirimizi tam sevelim, ya da yollarımız ayrılsın,
Sen biçare, ben biçare,kırlar meskenimiz olsun varsın.

13.02.2010
İstanbul