Kırçiçeğim Şiiri - Funda Bahçekapılı

Elimden bir kelebek gibi uçup gidiyorsun
Ne sana dur diyebiliyorum nede döndürebiliyorum
Bugüne kadar yaptığım her şey boşmuş
Senin gözünde yapılan hiçbir şeyin değeri yokmuş
Bu kadar kötü müyüm gerçekten
Nasıl olurda bir insan bu kadar gaddar olabilir.
İçimde sana karşı bir sevgi ağacı büyüttüm.
Her dalında sevgimiz her yaprağında sevgi tomurcukları
Ama nerden bilebilirdim ki
Bir gün o ağacı kendi elimizle keseceğiz.
Biz hiç deli gibi seven iki aşık olamadık
Buna neden izin vermedin kır çiçeğim
İstemez miydim her güne başlangıcım olasın.
Sen olmadan nefes alamayan sadece bendim.
Bir gün sensiz kalsam sanki dünya bana dar geliyor.
Elimde olsa belki kelimelerin kuyruğundan tutup yanına gelmek isterdim
Sana söylenmemiş,yaşanması gereken
Ve hep yarım kalmış o kadar çok şey var ki
En azından sabahları camdan bakarken mutluluktan
Ya da güzel güne birlikte selam vermedik
Bizi kavuşturduğu için Allah’a teşekkür etmedik
Sadece birbirimizi kırdık laflarımızla
Şimdi dönüp kavgalarımıza bakıyorum da
Hep susan benmişim
Sırf gitme diye sensizlikten korktuğum için
Sensiz bir hayatı kaldıramıcak kadar güçsüz olduğum için susmuşum
Kalp ağrılarıyla ve o kırıkların verdiği acılarla yaşamaya çalıştım
Ama ne yaparsam yapayım sana yetmedi, yetemedim
Belki suçluyum sana karşı
Bu kadar ısrarcı olmamalıydım ama yapamadım
Hala korkuyorum sensizlikten ve gittikten sonra ki sessizlikten
Sevmek senden uzak kalmak ve ölmekse
Ben yaşadığım ve nefes aldığım her gün bir kez daha ölüyorum.
Ama ne olursa olsun seni sevmekten asla vazgeçmedim
Sen yokken de seni özleyip sevecek kadar büyük sevdam
Ben seni sensiz de yaşarım kır çiçeğim

27/03/2006