Kırçiçeği Şiiri - Sanem Güven

KIRÇİÇEĞİNDEN

Bir zamanlar kırçiçeğiydim,

Bu ad öyle çok hoşuma gidiyordu ki benim,

Mutluluktan eriyordu içim,

Sen söyledikçe içimdeki yerin,

Genişliyordu derin derin,

Kalbim yanıyordu için için,

Bitanesi senin için.

Kırçiçeği güçlü,kuvvetliydi

Birgün solacağını aklına bile getirmezdi

Bu korkuyu yaşama ihtiyacı hissetmezdi

Kırçiçeğini yaşatan,gücünü aldığı bir şeylerle beraberdi

Zaman geçmişti

Hayat cileveli oyunlarını oynamaya başlamıştı bir kere

Evdeki hesap çarşıya uymamışsa kime ne

Acımasız hayatın umrundaydı hemen de

Hayattan gelmişti bir kere ilk darbe

Sonrasında kırçiçeği eski dayanıklılığını bulamaz oldu

Yüzü soldu günden güne

Mahkum kılındı yok edilmeye

Güneş veya kış solması için çabalıyordu var güçleriyle

Kırçiçeği dayanamıyordu çaresizliğine

Ama farklı olmayı başarabilmeliydi

Her kırçiçeği gibi görünen ilk olumsuz şartta yerlere serilmemeliydi

Varlığıyla kırları yeşertmeliydi

İhtiyaç duyulan yerlerde hüküm sürmeliydi

Güneşin kasıp kavuracağı sırada

Kırçiçeğini kurtarıyordu yağmur damlası son anda

O narin kırçiçeğini

Acımasız hayat bile yok edemezdi ki

Hadi bir kırçiçeği olduğumu farzet

Kasıp kavuran güneşte solmadan varlığını sürdürebilmek

Bir kırçiçeği için ne kadar güçse

Yokluğunda var olmak,olabilmek de işte bu güçlükte

Ben kartanesi,sen yağmursan

Yokluğun güneş,varlığın yağmursa

Yağmurunu ver bana

Doyayım sana kana kana

Yağmurum,sen merak etme

Kırçiçeği daima seninle

Şu an güneşle olsa bile

Üzülme...