Kiraz bahçesi Şiiri - Zekeriya Özhan

Kiraz dikmek kara sevda gibidir,
Gizlice gönlüne girmeye başlar.
Lakin bu aşk çalışmaya tabidir,
Çiftçi tarlasını sürmeye başlar.

İlk senede fidan alır parayla,
Diker, sular on onbeş gün arayla,
İkinci yıl ilaç gübre sırayla,
Çalışır kendini yormaya başlar.

Üç yaşında sürgün verir boylanır,
Rüzgar vurur sağa sola yaylanır,
Çiftçi bakar kem gözlerden huylanır,
Domuzlar dalını kırmaya başlar.

Dört beş yılda çiçek açar başında,
Umut vardır toprağında taşında,
Biraz meyve verir sekiz yaşında,
Tüccarlar tokatlar,vurmaya başlar.

Açan çiçeklere dersin maşallah,
Dökülür seneye tutar inşallah,
On yaşından sonra verirse Allah,
Çiftçiler havaya girmeye başlar.

On birinde sararmalar çoğalır,
On beşte bahçenin yarısı kalır,
Sana bir verirse beşini alır,
Cepte hazır varsa görmeye başlar.

Çalıdır, çırpıdır, yoz ottur derken,
Bakımdır, benzindir, mazottur derken,
Potasyum, kalsiyum, azottur derken,
Yelkenleri suya sermeye başlar.

On altıda olanından satarsın,
Mühendisler ilaç yazar atarsın,
Yorgunluktan uyumadan yatarsın,
Ruhunu sıkıntı sarmaya başlar.

On yedi on sekiz gelip geçince,
Tüccarlar bahçede kesip biçince,
Her kasanın yarısını seçince,
Gelene geçene sormaya başlar.

Zaman gelir rüzgar vurur yel vurur,
Zaman gelir dolu vurur sel vurur,
Zaman gelir firma vurur hal vurur,
Akıl yavaş, yavaş ermeye başlar.

Aşık Özhani der yok belli başlı,
Yirmi yirmibeş yıl böyle telaşlı,
Kirazda yaşlandı, adamda yaşlı,
Kuşlara sadaka vermeye başlar

Aşık Özhani (Zekeriya ÖZHAN)