Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
BİR YÜREĞİN ÇAĞIL ÇAĞIL ÇAĞLAMASI HÜZÜN DENİZİNDE...KUTLUYORUM ŞAİRİ...
SEVGİLERİMLE...
bu şiir bir yerde yüreğin inziya çekildiği anlar adlı şiirimi içeriğiyle anımsattı.
sanırım benim o ruhiyetim ve bu şiir yazılırken sizn ruhiyet haliniz aynı.
yürek yaşadığı acı anlarını o kadar içten hissedip yansıtmış ki o yara şiir olup kanamış, duygular acıdan yana o kadar yoğun ki;
sözler okurke şiiri hiç bitmeyecekmişçesine almış başını aşmış dağını,
bana göre o ruhiyeti halinizi çok mükemmel bir anlatımla şiir etmeyi başarmış yansıtmışsınız.
siz saygıdeğer EMİNE TOKGÖZ Hanımefendiyi şiiri vareden yüreğiyle, yazan güçlü kalemiyle kutluyorum.+10 tam puan
Gece mavisi düşlerim yok
Gül pembe geleceğim de
Ah be yar, soldum, sarardım
Kuytu köşelerdeyim
Çıkartın ne olur!
..........Yüreğinizdeki zincirleri kırmanız dileğiyle güzel şiirinizi okumak zevkti.......
Güzel şiirin şairesini kutlarım...
Güzel şiirinizi haz alarak okudum gönlüne sağlık tebrikler
Özgürlüğümü paylaştığımdı
Oysa onsuzum artık biliyorum
Geçmişim aydınlık
Geleceğim zifiri karanlık
Aydınlatın ne olur!
Emine Tokgöz Çok şahane dugusal hüzün yüklü
gönülden gönüle bir anlatım nice sevdalı ların güreğindeki bir kanayan yara utlarım yaraların sarılması dileğimle
Tıpkı geçmişiniz gibi,aydınlık bir gelecek diliyorum.Duygu güzel,eser güzel ama hüzün verici.Yarınları aydınlatacak çok güzel şeyler vardır mutlaka.Başınızı kaldırıp ufka doğru bakın.Ama geçmişin gözü ile.Yüreğiniz dert görmesin.
Emine Hanım,
Siz bir 'kardelen' siniz,yani karların altından bile,başınızı çıkarıp güneşi arayan,bulan bir çiçeksiniz.Böyle teslim olmak hiç uygun düşer mi adınıza ?
'Gece mavisi düşlerim yok
Gül pembe geleceğim de
Ah be yar, soldum, sarardım
Kuytu köşelerdeyim
Çıkartın ne olur! '
demişsiniz.
Oysa gece mavisi,hep karlı gecelerin rengi değil mi ?
Ve gülpembe geleceğiniz,o karları delip dışarı çıkan,hayata gülerek bakan gülpembe yanaklarınızda zaten sizin...
Bir de;
'Geleceğim zifiri karanlık
Aydınlatın ne olur! 'diyorsunuz...
İşte size gönlüm dolusu ışık,gökler dolusu güneş...
Siz aydınlıktasınız,inanın...
Güzel şiirinizi tam puanımla ve o kardelen yüreğinizi de tüm sevgimle ve saygımla kutluyorum efndim,
Ünal Beşkese
Gece mavisi düşlerim yok
Gül pembe geleceğim de
Ah be yar, soldum, sarardım
Kuytu köşelerdeyim
Çıkartın ne olur!
Hüzün ve özlemle örülmüş güzel şiiriniz[i okumaktan büyük keyif aldım.10puan.
Bugün okuduğum en güzel şiirdi...içinde kaldım adeta.Tebrikler Emine şaire.Ant+10
Bu şiir ile ilgili 72 tane yorum bulunmakta