Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
bu güne kadar ne ayaz geceler geçirdik aklımıza gelenler sadece bir kaçı güzel izah etmişsin ağzına sağlık??
YÜREĞİNİZE SAĞLIK BEĞENİYLE OKUDUM KUTLARIM SİZİ KALEMİNİZ HİÇ SUSMASIN SEVGİ DOLU YÜREĞİNİZDEN COŞKU EKSİK OLMASIN TEBRİKLER EMİNE HANIMEFENDİ
Anımsıyorum
Paramparça rüyalarımda nasıl ruhuma sahip olduğunu
Sussun istiyorum yalnızlığım işte o anda
Karışsın kadehteki son yuduma
Geceyi içmek istiyorum yakamozlarla
Anlayın ne olur!
işte şiir işte şair diyebileceğimiz kalitede güzel bir şiir...sevgiler..saygılar..şair'e...
Bu güzel dizeler için sizi yürekten kutluyorum.Gerçekten yüreğinizin sesini beyaz sayfalara fevkelade yansıtmışsınız.Beğeni ile okudum ve de etkilendim.Tam puan ile antolojime aldım.Saygı ve sevgilerimle herşey gönlünüzce olsun.
NESRİN ASENA (Türkiye, Bayan)
23.5.2010 22:45
Kıramadım Yüreğimdeki Zincirleri****
PAYLAŞTIĞINIZ BU GÜZEL DUYGULAR İÇİN TEŞEKKÜRLER...YÜREĞİNİZE SAĞLIK.....
Güneş gülüyor, ay küsüyor bu gün
İdama giden bir mahkum gibiyim şu an
Kızıla dönmüş sevdalı bakışlarım
Ağıt yakıyor hüzün bulutları
Ağlamayın ne olur!
Ecelim kapıda bekliyor
Duman gözleri gözlerimdeyken
Geçmişe dair ve içinde o olan
Ne varsa özleyeceğim inan
Unutmayın ne olur!
okadar güzel dizelerki bu şiirlerde herkes kendinden birşeyler bulur yazan yüregin gönlün hüzün degil huzur bulsun gözündeki yaş mutluluktan olsun sevgiyle kal
Neden o yok, neden?
Neden hep hüzünlü şarkılar?
Neden sol yanım boş?
Neden bir cinnetin eşiğindeyim?
Kıramadım yüreğimdeki zincirleri neden?
Söyleyin ne olur!
Evet,neden,neden ?
Cevabi o zincirlerin icinde degilmi sayin Tokgöz,duygusu hat safhada siirinizi begenerek,keyifle okudum,kutlarim,bana biraz uzun gibi geldi,uzun siirleri okumakla ben zorlanirimda ondan belki !
Esen kalin sevgi ve saygi ile Talat Özgen
Okuduğum şiirleriniz içerisindeki en anlamlı, en dokunaklı, en çk duygu yüklü şiirinizdi. Doğrusu sevdayı, aşkı anlatırken öyle bir dil kullanmışsınız ki, bu duygu selindeki şifreleri bile çözmekte zorlandım. Son iki bölümde ise sonuca vardım. Gerçekten çok harika bir anlatım. Sevdayı çeken bilir demişler. Gerçektende öyledir. Aşık olmayan, acı çekmeyen ne bilsin aşkı?
Saygılarımla.
Hüseyin Durmuş
www.kafiye.net sahibi
Emekli Edebiyat Öğretmeni
Gece yarılarını seviyorum
Bizi özgürleştiren
Seni bana getiren
Kentler susuyor biz çoğalıyoruz
Biliyorum tam şimdi
Evet tam şimdi bana koşuyorsun
Benim koştuğum gibi
Bir mahpusun tahliye heyecanı gibi
Bir otogarın her otobüsünde seni aramak gibi..
...
sizi hissettim dost.
yüreğinizde olgunlaşıp kaleminizden dökülenler hala çok sıcak
hakla taptaze...
etkileyici şiirlerinizi çok sevdim..
kutlarım sayın TOKGÖZ
Ayaktaki zincirler başkalarının, yürekteki zincirler sizin parmak izlerinizi saklar üzerinde. İlkinde yürüyemez, ikincisinde ise sevemezsiniz ...
Yürüyemeden yaşanabilir ama sevemeden yaşanabilir mi.
Kırın yüreğinizdeki zincirleri, yaşamak için...
Kutluyorum sayın Emine Tokgöz....
Bu şiir ile ilgili 72 tane yorum bulunmakta