Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Beğeniyle okudum şiiri...
Kendini içten bir dille anlatan duyarlı ve açık bir yüreğin kaleminden çıkmış çok güzel bir şiir... Acılarını, sevinçlerini, çıkmazlarını paylaşır ve zaman zaman da yardım ister gibi.... 'anlaşılmak isteği'....
Her okuyucunun kendinden bir şeyler bulacağı, ortak seslenişi olan bu etkili şiirin 'Günün Şiiri' seçkisinde yer almasından dolayı içtenlikle kutlarım....
Saygılarımla......
günün şiiri ve şairini kutlarım
Neden yorumum yok, anlamadım...
Dünün üzerine abanan kırık bir hayat..
Umudun kendini tükettiği...
Benzer hayatlar elbet vardır ve ancak onlar anlayacaklardır, "ne olur" sözünü..
Güne yakışan şiiri ve değerli dostu içtenlikle kutlarım..
kutlarım efendim
... ilgiyle okudum..
Hani söz vermiştin bana, gitmeyecektin... Ya da Bir şarkısın sen, ömür boyu sürecek-ti..Gittin yine yalnızım/ Mevsim hazana döndü. Senin olmadığın bir dünyada yaşıyorum besbelli, şunu bil ki, Belki sen bensizsin ama, ben hep seninleyim...Derin duyguların şairine saygılar..
Birol Hepgüler..
Güneş gülüyor, ay küsüyor bu gün
İdama giden bir mahkum gibiyim şu an
Kızıla dönmüş sevdalı bakışlarım
Ağıt yakıyor hüzün bulutları
Ağlamayın ne olur!
Ecelim kapıda bekliyor
Duman gözleri gözlerimdeyken
Geçmişe dair ve içinde o olan
Ne varsa özleyeceğim
Siz de beni
Unutmayın ne olur!
..
sevgili dostum,
nedense içinde hüzün ve acı olan şiirler beni daha çok içine alıyor..
bu bağlamda sizi okuyunca dizelerde kayboluyorum..
teşekkürler...
ve
iyi ki hüzün var şiir var
yoksa nasıl büyürdü yürekler...
kutlarım sevgili dostum
Bir şiirden öte, yaşanılan gerçekler ne kadar belli. Şair isyanını, ızdırabını, acılarını, kederlerini, hüznünü gözyaşlarını şiire ilmek ilmek işlemiş. Okuyup ta duygulanmamak elde mi.
Saygılar
Birol Hepgüler.
teşekkürler
gerçekden harika
Dinledim... gözlerim kapalıydı, ruhumu, benliğimi vererek dinledim.... Hüzünlü şarkılara döndü yaşam bende.... Okudum....Dizelerde benden birşeyler vardı... Aklımda neler varsa sevgiden, yaşamdan yana, geçtiler birer birer gözlerimin önünden... Acısıyla, tatlısıyla sevgiyi yaşadım... Bu başarılı çalışmanızı özel antolojime alararak tam puan vedim ve içtenlikle alkışladım. Paylaşımınız için teşekkür ederim... Talat Semiz.
Bu şiir ile ilgili 72 tane yorum bulunmakta