ışığı söndürülmüş odanın boy aynasında kaldı mutluluk
son kez bakılan her şey gibi ölümüne başladı yalnızlık
çivileri çakılı bir tabut gibi indi merdivenlerden
topraklar nasıl dökülürse terk edilmiş birinin üzerine
öylesine dönüşsüz uzaklaştı geride kalan sevgiliden
sen benim ışığımsın, derdi daha bir gün evvelinde
şaşkındı, ağlıyordu, neden diye sormadan giderken
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta