Kiralık Şiiri - İsa Yılmaz

ışığı söndürülmüş odanın boy aynasında kaldı mutluluk
son kez bakılan her şey gibi ölümüne başladı yalnızlık
çivileri çakılı bir tabut gibi indi merdivenlerden
topraklar nasıl dökülürse terk edilmiş birinin üzerine
öylesine dönüşsüz uzaklaştı geride kalan sevgiliden
sen benim ışığımsın, derdi daha bir gün evvelinde
şaşkındı, ağlıyordu, neden diye sormadan giderken
herkesin baktığı, ama sadece onun görebildiği bir şey vardı
aşk pansiyonunun beşinci odasının penceresine “kiralık” yazıyordu…