Kır Yaşamındaki Aşka Dair...

Düğün ve cenaze,
beyazlar içinde;
ikisi de senin için.
İlkine razı olmadın,
İkinciye razı ettin beni,
Kaldırdım cenazeni ebediyete…
Böyle bir ayrılığı düşünebilseydim
sana öyle kolayca aşık olmazdım…

O küçücük beyninle algılayamadın aşkımı.
Canımı yaktın…
Karşılığını alamayacaksın o yaptıklarının.
Yakmayacağım ben senin canını,
Değmezsin…

öyle bir küçüleceksin ki, öyle bir;
bana yaptıklarından pişman olman da o derece değersiz kalacak,
yüreğimde sana hiçbir acıma duygusu olmayacak.

Unutamayacaksın adımı,
ama adını koyamayacaksın adımın yanına,
adın adımla hiç anılmayacak
adımı her duyuşunda dolacak gözlerin pişmanlıklarınla
kahrolacaksın
ve hesabını yapamayacaksın kaybettiklerinin…

Benim adım yüceldikçe onurumla
Onursuzluğun açığa çıkacak yalvarışlarında
Bu içine oturacak bir tümör gibi
Bir kanser gibi tüm vücudunu kaplayacak…

Oysa, sırf ikimiz için bir dünya kurmuştum,
Yıkmamalıydın onu,
sana duyduğun aşka fiyat biçmemeliydin,
Bir oyun sanmamalıydın aramızdakileri
Benimle oynamamalıydın oyuncak gibi,
Kalbimi kırmamalıydın…
Senden böylesine nefret etmeme sebep olmamalıydın…

Nefretimi dalgınken gözlerine gözlerinde büyüttüm
Görmezden gelerek güzelliğini
Kalemim kır yaşamı içindeki aşka dair kısa şiirler yazmadı bir daha
Nefretimi resimlerinde büyüttüm sabahlara kadar
Uykusuzluğa yatırdım ruhumu
Nefretimi seninleyken dinlediğimiz şarkılarda büyüttüm
sensiz yaşadığım sevdayla eridikçe…
Nefretimi duvarlarda büyüttüm,
Sensizlikle cezalandırarak dört duvarın arasını
Kendi kendimle konuşarak,
Sonra susarak, hiç konuşmayarak
Ama hep ağlayarak…