kır Kahvesi Şiiri - Atilla Durukan

kır kahvesi,
vakit gece yarısı,
mevsimler de kış,
seninle ben, ikimiz.
karşı karşıya oturduk,
neden ellerimiz öyle uzak
neden degmedi ellerine ellerim,
yıllar sonra ilk defa,
senine beraberim.
birer de çay söyledim,
gelen çaylarda duman
hayalinle tütüyordu.
bakarken yüzüne ben
yüreğim yanıyordu.
inan çayın tadında,
tadını alıyordum.
başladın anlatmaya,
hep seni dinliyordum,
başladım konuşmaya,
hep seni anlatıyordum,
anlattıkça açıldı,
yüzünde pembe güller,
anlattıkça parladı,
gözlerinde ışıklar.
işte böyle canım,
beni anlatan sendin,
seni anlatan da sen,
anla artık sen,bizi.