Kır Çiçekleri Şiiri - Aziz Tunahan

Eğildim ki öpeyim doğduğum yeri
Boynuma sarıldılar kır çiçekleri

Bir kıyamet ki ağlaşmalar derinden
Her biri sürülmüş kendi öz yerinden

Sıkışmış küçük bir yere binlercesi
Kalmamış birinde yaşama hevesi

Nerede size bıraktığım bozkırlar
Hiç çalışmamış kandırılmış akıllar

Dedi yaban otu geldi komşu sandık
Tatlı dilini sevdik boyuna kandık

Ne kadargüzel latifti sohbeti
Birleşip kuracaktık çiçek devleti

Bizim olacaktı görünmez vadiler
Genişleyip büyüyeceksin dediler

Yürüyorduk çoşkuyla kardeşliğe
Kokular saldık rüzgarlar çekti göğe

Böylece yüzlerce binlercesi doğdu
Doğanlar bizi vatanımızda boğdu

Sanırsın bulutlar iniyorlar gökten
Dayanılmaz sinen olsada çelikten

İstila edilmiş artık her yanımız
Çare kaçmak kurtarmak için canımız

Gele gele bu kayalara sıkıştık
Suçlu kimdiye birbirimize bakıştık

Suçlu siz değilsiniz kır çiçekleri
Suçlu benim benden isteyin geri

Gittim tarlanıza serpilmeden ilaç
Kalmak benim hakkım öz yurdumda muhtaç