Kır Çiçeğime Şiiri - Kadriye Akıncı

Görüyorum ki mücadeleci ruhun kalmamış
Dünyadan elini ayağını çekmiş gibisin be çiçeğim...
Küsmüşsün insanlara,
Bakmıyorsun hiçbir yüze,
Güvenmiyorsun kimseye
Neden be kır çiçeğim?
Niye?
Sana çok mu acı çektirdiler?
Yoksa zalim insanlar kökünden mi çektiler?
Oysaki umutların vardı senin.
Beraberce hayallerimiz vardı; sahil boyunda kurulmuş
Yıldızsız geceleri sevmezdin,
Sitemle anlatırdın Ay’ın yalnızlıktan ağladığını
Nerede bir kafes görsen çıldırırdın;
Uçururdun kuşları gökyüzünde dansetsinler diye.
Gül ve bülbüle imrenerek bakardın;
Dünyadaki en bahtiyar aşıklardı sana göre onlar.
Her sene turnaların gelişini beklerdin
Aşk hikayeleri dinlerdin onlardan;
Bazen hüzünle ağlar, bazen sevinçle gülerdin.
Biliyorum…
Sen de beni beklerdin!
Asla koparmazdın gülleri,
Yalnızca seyrederdin
Ayırmaya kıyamazdın yurtlarından onları.
Ama sana kıymışlar be kır çiçeğim.
Acımadan koparmışlar dalından
Düşünmemişler bir anda solacağını
Hiç mi yürekleri sızlamamış bunu yaparken?
Ve en sonda fırlatmışlar kurak topraklara
Üzgünüm ben, geç kalmışım!
Kır çiçeğim, yazık etmişler sana…

(04.08.1999-Birecik)