Kır Çiçeğim Şiiri - Necati Öztürk

Sen kır çiçeğim sevgim,yüreğim güzel meleğim,
Seni bir ömür değil bin ömür gibi sevdim.
İkimiz kuşlara kanat,çöllere seraptık sevgilim,
Seni beklerim gelmezsin,ararım bulunmazsın neden çiçeğim.

Hani seninle güzel hayallerimiz vardı,asumana uzanan.
Hani seninle düşlerimizi süsleyen mutluluğumuz vardı,dünyalara sığmayan.
Hani seninle bir yıldız gibiydik sanki, karanlığı aydınlatan.
İnan kır çiçeğim sen yüreğimde solmayan bir çiçektin,dört mevsimde açan.

Hani seninle kırlarda dolaşır dururduk tertemiz duygularla,
El ele gönül gönüle koşardık uzaklara,
Düşler kurardık,hatıralarımızı paylaşırdık yıldızların altında,
Sen kır çiçeğim, bilmem kendini nasıl bıraktın uçurumlara.

O örülmüş saçlarına güller takmıştım.
O ela gözlerine meftun olmuştum.
Yüreğimin bir köşesinde seni saklamıştım.
Sen kır çiçeğim, beni aldatmanla yıkıldım.

En güzel gelinliği senin için beğenmiştim,
Her tarafı güller,zambaklarla senin için süslemiştim,
Dağlara,taşlara sevgimi senin için nakış nakış işlemiştim,
Sen kır çiçeğim,güz misali bataklıkta soldun,uçurumlarda tükendin.

Şimdi karanlık lambasız bir sokakta,
Kimbilir bedenin kaça satılmakta,
Maziye bir sünger çekip mutluyum sanmakla,
Sen kır çiçeğim, bir görebilsen neleri yıktın böyle yaşamakla.

Senden bana gelinliğin kaldı hatıra,
Bembeyaz,kirlenmemiş hala durur aynı askıda,
Sana inat bana ait sırlarıma ortak olmakta,
Sen kır çiçeğim, beni can yüreğimden vurdun,
sende günahlarınla ömrünce ağla.