Kır Çiçeği Şiiri - Çağlar Özler

her taraf bembeyaz,
her taraf sessiz.
dışarıda dondurucu bir ayaz
ve ben, kimsesiz...
dolaşıyorum sokaklarda,
daha önce seninle yürüdüğüm
daracık kaldırımlarda,
ama şimdi sensiz
üşüyorum hiç üşümediğim kadar.
gözlerimden akan damlalar
yüzümü terketmeden donuyor.
sonu gelmiyor sokakların,
yollar uzadıkça uzuyor...

o boyacı çocuk seni soruyor.
hani siyah botumu kahverengiye boyayan
çay ısmarlamıştık bir pastanede
yüzünde o günkü gülümseme,
'merhaba abi, abla nerede? '
daha küçücük ama nasırlaşmış elleri,
soğuktan morarıp çatlamış dudakları,
sırtındaki mont gibi paramparça olmuş hayalleri
fakat asla parıltısını kaybetmemiş
çocuk gözleri ile,
duruyordu karşımda
soran gözleri ile
ama nafile...

çocukluğunu yaşayamadan olgunlaşmış yüreği,
hemen anladı halimi, halsizliğimi
hiçbir olgun insanın anlayamadığı gibi.
pişman oldu sorduğuna, soracağına
konuyu değiştirmek istercesine
'boyayayım mı abi? ' dedi.
daha siftah etmediği her halinden belli.
ilk defa ağzımı açarak,
'bu sefer siyaha! ' dedim.
ve uzun zamandır yapamadığım gibi,
içtenlikle gülümsedim.
gülümseyerek karşılık verdi,
'o bir kere olur abi! '

hatırlıyor musun, kır çiçeği?
soğuk bir kış günü,
her taraf kardı.
ve sen kara yazmıştın beni sevdiğini,
bense henüz hiçbir yere yazamamıştım
ne sevdiğimi,
ne ömür boyu seveceğimi.
oysa nereden bilebilirdim senin beni
yine soğuk bir kış günü terkedeceğini?
nereden bilebilirdim, söyle nereden? ! !
bir kış günü kollarımda can vereceğini
...............................? ? ?

25/26-12-2000 / Suşehri