Kıpırtılar müzesi Şiiri - Necdet Arslan

dokunsan deliniverecek.çok doğal
gözlerimin perdesi. s/en.gurup
ertesinde dikleşen tomurcuk.kaybolmak
algısı.

geceden biriktirilen dizanterilerin
günü karartması

tahmin etmelisin,tıkıştırdığım seslerimin
boşaldığına ağlayan bir sürü zarf var

sanki sırasıymış gibi
tutup sana saçma sapan
'ruhun nerede'
diye sormaktayım.
bakır ve kor dağlar elimi avucumu.

eski zaman körpeliğimi
duyuruyor çanlar

lakayt bir sancı.dağlanmış açık yara artık
eğilip, bronzdan sahili öpüyorsun.
dolunayım, kimselere sataşmadan
suretimi arıyorum
tökezleyedursun aşk
.
farkında değilsin kaç kez yanımdan geçtiğinin.

temmuz kekeledi.dizelerim yılgın bir hercai.
yokuşları olan büzgülü bir yaz,verandada
neyi devşirecekse bir daha uzanışlar.

kimiz ki b/aşka, zincirlerimize lehim yamamaktan
yorgun

kim kimin şarkısına nakarat
kim kime kaç duman boyu unutkan….