Kınsız Öfkenin Sesi Şiiri - Şair Üney

'Masum ve sevecen bir bakıştı
Ardımda bıraktığım gözler
Şimdi bir isyana bayrak açmış gibi
Koynunda kınsız bir öfke besler...'

Gözyaşı, bir sel gibi
Kudurmuş bir nehir gibi
Bir yürek neden ağlar
Bir ana karalar bağlar
Bir yiğit bağrını dağlar da
Kancıklar seyrine dalar

Gözyaşı, bir kara bulut
Ve hırçın bir yağmur
Neden yağar bir yürek
Kahpeler mi ağlatır
Soysuzlar mı kanatır yoksa

Ben ağlarken gördüm
Hiç ağlamayacakmış gibi bakan o gözleri
O masum ve sevecen gözleri
Hayat mutlak bir yenilgidir dedi
Savaşmak, didişmek boşuna
Böyle olacağını bilseydim
Bilseydim...
Uğrunda büyüdüğüm inançlarımın
Yüzümde açan kara bulutlara
Soysuz bir yele savrulacağını
Büyürmüydüm,
Kucak açar mıydım yarınlara

Göz, karanlık, acı dolu
Ne bir beyaz bulut
Ne de masmavi gökyüzü
Gözyaşı, pınar, su
Aktıkça kuduran nehir
Yanakta beliren kan
Bu kan, bu kırmızı
Ah anneciğim!
Her yanımı sardı
Kalbimi dağlayan bu sızı

Uzak bir diyarda evsiz, yurtsuz
Güzel ve tatlı bir uykudan uzak
Ne bir gülüş, ne bir sıcaklık
Her yanı sarmış bir yangın
Kurtulamıyorum bu yangından
Boğuluyorum, boğuluyorum dumandan
Sessizliğe hıçkırıyorum
Duyuramıyorum kimseye sesimi
Oy Hawar, Hawar
Herkes kendi yangınında yitirmiş benliğini

Şimdi bir yitik, bir devrik
Bakışlar dingin ve boş
Öfke var kınsız
Başka hiçbir şey yok
Ne umut, ne sevda
Kin, küfür, beddua ve
Vakitsiz bir hesaplaşma
Ey kancıklar, Ey soysuzlar!
Size de kalmaz, size de kalmaz
Dünya küçük ve bu yürek buruk
Bir gün gelir de döner devran
Ahdım ve andım olsun
Bu hesap, bu kitap kapanmayacak...