Kinik Şiiri - İlyas Tunç

İrin ve kan çağı bu; seyirlik nesneler, iğrenç imgeler, estetik tacirler çağı! Larvalar, amipler, eşeysiz bölünmeler çağı! Döl bankaları çağı, kapsüllü mutluluklar çağı! ..
Ey insanlar, insancıklar!
Çağdaşınız değilim...
Kuzu bebektir, dedim, kestiniz, kırdınız kemiklerini, iliklerini emdiniz... Yasaları çıkardınız, kendinize yonttunuz... Hijyenik mendilleriniz vardı, ince zevkleriniz, pahalı gömlekleriniz, beyaz donlarınız...
Lonca Kapısı’ndan girdim, dolaştım Pazaryeri’ni; hortumcular, tefeciler, davul duymazlar... Uzandım tepesine Ada’nın, haykırdım:
Ey kinikler! Nerdesiniz?
Diyojen gitmiş, fıçısızım, fenerim ölgün. Gölgeler size kalsın, güzellikler de. Tüylerimi yaktırmadım, ütületmedim kırışıklarımı, göğüslerimi gerdirmedim. Soyundum; suya adadım kendimi, Karakum’a, güneşe, kokusuna böğürtlenin...
Gülüp geçtiniz...
Lonca Kapısı’ndan çıktım, yürüdüm İnceburun’a. Otlar, böcekler, kaplumbağalar, oklu kirpiler... Eğildi denizkulağı; fısıldadım:
Ben, Sinoplu Tarzan Kemal.
Sizden biriyim...