Kınanmaz Şiiri - Ayşenur Yazıcı

Sedefli, küçük bir çakıltaşı gibi
Dolunayda denize düştü aklım
Halka halka dibe iniyorum
Artık ben bir meczubum!

Her şey çok kolay artık
Gururdan azad oluyorum.
Ayıp değil kınanmaz,
Bir delinin yaptıkları için,
Kimse sitem etmez, kırılmaz...

Rahat rahat odana gelebilirim
Gece sabaha kavuşurken,
Yüzünü öpüp, dokunabilirim.
Alnımı koluna sürebilirim sen uyurken..

Senden önce havaalanına varıp,
Oraya varmanı bekleyebilirim...
Kalbim çok sızladığında,
Sokağa çıkıp, avaz avaz ağlayabilirim artık!

Gece bekçisini durdurup,
Bugün ne giydiğini sorabilirim.
Hatta rakı masanda görünmez olup,
Altıncı kadehini kırabilirim..

Burnumu nefesine dayayıp,
İçime çekerim derin derin.
Kolunun altına başımı sokuşturup,
'Sev beni' diye tutturabilirim.

Ellerinin heykelini yapıp
Başucuma koymama kim ne diyebilir ki?
Çılgınlığa takılan 'hoşgörü' kılıfı değil mi delilik?
Artık hayatının başına gidip
Seni anlaşılmaz yapanlara
Yumruk atabilirim!
İçindeki aslanın etrafındaki kafesin
Parmaklıklarını kesebilirim...

Taksim meydanında gitarımı alıp,
Acıklı aşk şarkıları söyleyerek,
Taşların üstünde uyuyabilirim
Üç paket sigarayı ucuca içip,
Kanser olmak için yalvarabilirim...

Beni deli eden aksi ruhunu yakıp,,
Mumyanı koynumda saklayabilrim.
Aşkına hakim olabilmek için
Ruhuna ölüm büyüleri yapan,
Seni, sen olmaktan çıkaran
O iki kadını bulup
Çarmıha gerebilirim!

Deli değil miyim nasılsa artık?
Eşyalarımı toplayıp,
Kiralık bir fahişe gibi, evden
Hayatımın geri kalanını,
Sen hiç olmamışsın gibi evvelden
Yaşayabilirim!
Beni arayabilirsin bir gün İzmir'liden sıkıldığında...
Ama biliyorsun artık deliyim
Hiç, ama hiç
Dönmeyeceğim.

18.08.02 (saat 17: 30)