Kınamayın dostlar Şiiri - Murat Ülkü

Kınamayın dostlar yazdıklarımı,
Boyumdan büyük derdim var benim.
Gören bilmez içimdeki yangınımı,
Gönlümü üşüten karım var benim.
​
​Sanmayın bu kalem boşuna yazar,
Her dizesi bir ah, her harfi feryat.
Ruhumda kopan bir ebedi pazar,
Bu yükten yorulan serim var benim.
​
​Gözümdeki yaşı kimse görmüyor,
Yüzümdeki perde çok kalın gelir.
Sözlerim havada, yere inmiyor,
Bu derdi taşa vuran elim var benim...
​
​Ömrümün baharı kışa döndü bak,
Ne bir dost elim var ne de sığınak.
Bu derdin yükünü zor taşır kemik,
Yedi kat yer altında yerim var benim.
​
​Herkes kendi derdiyle meşgul olsun,
Benim yaram benden büyük sayılır.
Dermanı ne bilsin ne de bulunsun,
Yangınlar yayılan ömrüm var benim..
​
​Dert ki derya olmuş, ben bir damlası,
Yutkunurum amma boğazım yanar.
İçimde birikmiş hüzün tarlası,
Ektiğni biçemeyen bahtım var benim..
​
​Şikayet etmem ki, âdetim değil,
Fakat bu ağırlık canımı alır.
Eğilmek istesem, bükülmez değil,
Sevda değil, kara kaderim var benim..
​
​Aynaya baktım da şaşırdım kendime,
O bildiğim yüzün çizgisi silik.
Bu sırlar saklandı hep gizli gizli,
Taşımaktan yorulab bedenim var benim.
​
​Ne zaman bitecek bu uzun gece,
Ne zaman güneş doğar benden yana?
Ömrümün üstünden geçen her hece,
Bir ağıt gibi, bağlanan bir yanım var benim...
​
​Kınamayın dostlar yazdıklarımı,
Boyumdan büyük derdim var benim.
Gören bilmez içimdeki yangınını
Gönlümü üşüten karım var benim....