Kınamayın.. Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Kınamayın eloğullar… Elkızları…
Kerem ‘leşip gitmişim bir büyük karasevdada,
İzanıma kara kara hançerler saplanmış,
Kızgın güneşler altında çarmıhlara gerilmiş bedenim,
Avuçlarımdan dökülen kanı avuçlamış
Ellerim.

Kınamayın, Mecnun ‘laşmışım bir başka Leyla peşinde,
Zerrelerim kumlara, çöllere dağılmış,
Çilelerin gagaladığı canım azaplarda,
Bir hoyrat kervanlar alıp gitmiş şarkılarımı,
Kaypak seraplara sığınıp kalmışım,
Ona her yaklaştığımı sanışımda
Aldanmışım.

Bari kına yaksın ellerine kader,
Tek vurup çift sıçrasın nasip,
Ferhat ‘laşıp kayaları delmek düşmüş bana,
Ne Şirin ‘e yar olabilmişim, ne kendime,
Kara perdeler inmiş bir büyük karasevdada
Gözlerime.

İniltim çığlıklara dönmüşse; kınamayın…
Kınamayın hançeremden boşalan hıçkırıklarımı…
Kalbimden dudaklarıma akıp gelen ateşimi,
Yaşaran gözlerimi, ıslanan yanaklarımı…
Kınamayın beni sevdamla baş başa bırakıp giden
Aklımı…

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
SON GÜNEŞ isimli Serbest Şiirler 'inden > 83-84/100)