Kınalı Saçlar Şiiri - Murat Kara

Aynı sokaktan dödüncü gelişi,
Her zaman kendinden emin,
Elleri cebinde.
Uzakta bir kız gördü küçükçe,
Tam da o kapının önünde.
Sanmıştı oyun oynuyor çocuklarla,
Donanmış siyah kadifelere.

Ansızın sendeledi,
Bir heyacan sardı çehresini.
Nerede kaldı o deminki rahatlık?
Korkuyordu adım atmaya.

Nasıl da oturmuştu siyah pantalon,
Üstüne de aynısından bir kazak.
Daha da yukarısı
Çileden çıkaran kınalı saçlar!
Dökülmüştü omuzlara dalga dalga.

Küçük sandığı dolgun bir vücut,
İnce bir bel,
Uyum içinde kalçalar.
Gerçekten küçük olan,
Siyah dar paçalarının
Üzerine hafifçe yığıldığı
Narin ayakları..

Kendinden utandı
Hafif çelimsiz delikanlı.
Gidiyordu ayakları geri geri.
Ah! Bir bakmasa bir bakmasa da
Görmese beni diyordu.
Derken döndü o kınalı saçlar.
Kumral yüzündeki
Donuk siyah bakışları,
Çileden çıkardı onu.

Sertçe eğdi başını öne.
Şimşek kadar hızlı düşündü
O anki halini.
O kadar küçük hisetmişti ki kendini.
Hızlandı adımları koşarcasına,
Duymuyordu kulakları
Yaklaşan o narin ayakların
Tıkırtısından başka.

Biga, 1978