Kınalı Koçum Şiiri - Hanifi Kara

KINALI KOÇUM

Nasıl methedeyim, bilmem ki seni
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Özümden bağladın, kendine beni
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…

Gece/gündüz; dağda, taşta ovada
Yaşam zordur; hem karada, havada
Şırnak’ta, Cizre’de; Yüksekova’da
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…

Kâlû Belâ da ki, sözünde dur da
Ayağa kalkmasın, Kandil’i vur da
Çukurca, Nusaybin; Şemdinli, Sur’da
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…

Çanakkale rûhu; olmalı ruhta
Hiç kimlik kalır mı, ruhsuz güruhta?
Tunceli, Hakkâri; Kulp’ta, Eruh’ta
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…

Ne yalıda, ne yatlarda otoda
Gözü yoktur, piyangoda, totoda
Dargeçit’te, Kulp’ta; Lice, Varto’da
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…

Şifa değil, zehir saklı hapında
Korku yoktur, ne tankında, topunda
Cerablus, İdlip’te; El Bab kampında
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…

Sanma ki bu sözler, sadece dilde
Vatansever gençler, seksen bir ilde
Afrin’de, Sincar’da ve de Kandil’de
Askerim, Mehmet’im; kınalı kuzum,
Toprağı suluyor, o kutsal kanın…!!!

18/07/’18
Hanifi KARA