Kınaçiçeğim. Şiiri - Ahmet Kurnaz

Bükme boynunu öyle kınaçiçeğim,
bilirim, akşamlar dert dinlemezler.
Bir kâbus, nasıl ki çöker ruhuna,
sabahları sorma bana
anlatamam ki.
Geceler, süs oldu yalnızlığıma
bükme boynunu öyle kınaçiçeğim.

Bilirmisin, benim yalnızlığım bir başka,
sanırmısın bülbüller konar gönül bahçeme.
Bana, hasreti sor,
özlemleri sor, kor kor yüreğime.
Otur Şardağının doruklarına,
güney yellerinden al haberimi.
Bükme boynunu öyle kınaçiçeğim.

Göz göz olmuşsa yüreğim, öldürmez beni,
her şafak, bir şeyler alır götürür.
Düşlerim kör düğüm olur, çözerim belki,
ama, bir tebessüme hasret gider ölürüm.
Bana sevdalarını sor kerem ile aslının.
Mecnunun çölünü sor istersen,
anlatayım.
Bükme boynunu öyle kınaçiçeğim

Biliyorum kınaçiçeğim.
Sen, seramik saksılara,
ben bir yar kucağına hep özlem duyacağız.
Senin yaprağına hazan yağmurları,
benim saçlarıma karlar yağacak.
Belki seni, hoyrat bir el sökecek topraktan,
beni, bir zalim yüreğinden.