Kina Kokusu Şiiri - Turan Yoldaş Sürmeli

Kına ile el arasında
(sır)
gördü beni.

Ateşten laleler taşırdı
öz yangınına,
geçtiği gecelerimde
şavkı yaktı beni.

Saçlarında geceledim çogu,
şiirlerde, şehirlerde
kimseler bilmedi;
kokusu bildi beni.

Kah mecnunum gülüşlerinde,
kah Leylasıyım düşlerinde,
gündüzün
yorumlara sardı beni.

Avucumdaydı yüreği,
yangını vardı zahir,
kuş oldu uçamadı;
bir (s) üzdü beni!

Yakılsam kına tüter,
sağılsam yağmur,
közlerinde söndürdü beni.

Gözlerinde ağıt yakılı (k) adın,
nazlarında bezdirdi, aşikar
sırlarında sezdirdi beni.

Bir türkü tutturdum ağırdan

' kekliğidim vurdular,
kanadımı kırdılar.
daha ben ne idim ki,
anamdan ayırdılar'...

al kınalı kanına batırdı keklik beni.

Bir kınalı keklik düştü kayadan sazlığa,
kara kış idi,
kanadı kara yazdı beni.

Yıldırımlar yaladı şairin kaldırımlarını,
kuytu bir köşede,
(s) hancı buldu beni.

Ellerini ellerine vurdu da,
deva bulmaz
benizinin sarısına sürdü beni.

Kırıldı kalemim çat! diye,
kara ile kaş arasında;
kınalı bir damla vurdu beni.