Kına Kokusu Şiiri - Nihan Yıldırım

Anam düştü yine aklıma
Askerden evvel yaktığı kınanın
İzi var hâlâ avuçlarımda.
Kokusu anamı getirir
Bu dağ başına,
Anam olur bir er
Kafa tutar dağdaki eşkiyaya.

Benim anam başkadır, başka!
Kaldırım bilmez, apartman bilmez ama
İyi silah tutar eli,
İyi taşır cephaneyi.
Bilmez yüzü makyaj, görmez gözü süs ama
Yüreği iyi bilir evlat yetiştirip
Vatana hediye etmeyi.

Nice denizler aştı benim anam!
Nice savaşlar gördü!
Ama yıkılmadı, vermedi ödün.
Ne namusundan ne cesaretinden...
En ufak parça alamadı düşman elleri.

Orta Asya'da
Benim anam 'göç' dedi.
Malazgirt'te Alparslan'ın ardında
Benim anam vardı.
Beyazıd Timur'a esir düştüğünde
İlk anam duydu,
İlk anam ağladı.
Fatih İstanbul'u fetettiğinde
İlk sancağı anam dikti göndere.
Selim sefere giderken
Hep anamın duasını aldı.
Yunan İzmir'e çıktığında
İlk kurşunu,
Anamın doğurduğu o yiğit attı.
Mustafa Paşa'yı o karşıladı
Samsun limanında.
Kurtuluş savaşında
Kâh cephede savaştı
Oğullarıyla omuz omuza
Kâh cephe gerisinde
Aş pişirdi kahramnalarıyla.
Esir olan düşman evlatlarının
Yarasını sardı 'el' demeden.
Benim anam vatanı kurtardı...

Cumhuriyeti kurdu benim anam.
Atam'ın gösterdiği yolu tuttu sonra.
İnandı aydın ufuklara!

Şimdi anam benim yanımda
Kına kokusuyla, sevgisiyle
Bu ayazda, yanıbaşımda.

Anam!
Canım anam!
Bırak elimde senin kokun,
Göğsümde ay-yıldızın,
Senin vatanın için can vereyim.
Anam!
Canım anam!
Bırak sana layık bir evlat olup
O mübarek ellerini öperek öleyim.

Anam düştü yine aklıma...
Dilimin ilk hecesi,
Ömrümün nuru...
Anam düştü yine aklıma...
Aklımda kına kokusu...