Kimyasal Misket Oyunu Şiiri - Ahmet Arslan

Şüphelerim sel oldu,
Tedirgin akan yağmurdan sonra bulut doldurdum,
Ceplerim taştı,
Acımanın aç vaktinde yetimlik yolcular saydım,
Gözyaşım mezar küreği, mirasım sıfır dünya huzuru,
Beyanlarım kustu,
Çalıntı uykular sıktım, kurşunvari karanlık deprem yaptım,
Yıkıntıda benden suret resimler çizdim,
Hepsinde sadık ezilmişlik taşları üstümde,
Kaldırmak istedim,
En sonunda tabularasam bu dedim,
Sembolik mutluluk ağırladım,
Madalyonun arkasını görmezden geldim,
Hatayı affederek gerçeğe yakalandım…
…
Kabullenmek acısını izledim,
Komplo teoride grip oldum,
Kapitali beyaz önlüğüne ilik yaptım,
Nakli hayatı sedyeye sardım,
En ucuzuna hasta oldum,
Annemi yarı yolda hasret bıraktım…
…
Hayatı 365 güne çarptım,
Farkındayım, yüzyılları sarsmayacağım,
Tahta bir takvimde doğum gününden çok uzaktayım,
Geceyi bölenlerin hesabına reddimi kazdım,
Kimyasal misketleri çocuklara sahne yaptım,
Farkındayım,
İnsanlık düşmanına hıncımı katladım,
Suça susmak hükmünde patladım,
Feryadı kilometre ibresinde şarampol yaptım,
Vicdanın don buz sertliğinde ayağım kaydı,
Kararlarım kararlara çığlık oldu,
İnanca noktasız tümceler iliştirdim,
Mütemadiyen duaları virgül yaptım,
Düşmemişken, kan temizlemek için sokaktan,
Adımlarımı çocukluğuma uydurdum…
…
Beton yalnızlıkların boğduğu kader ağına fırtınada kapıldım,
Ansızın başlayan depremle karışık korkular yalın ayak,
Cam batıklarına aldırmıyorum,
Haitiye akıyorum,
Revacım bir ecele yalvarır bu an,
Biraz daha susamak istemiyorum,
Henüz kaybettiğimin bir insanın sonsuz susuzluğundan geliyorum…
Şahidim açlığım, etrafta bir çöp arıyorum,
Midemde doymuş şaşkınlığı yatıştıramadım,
Hayat sevincimi şimdilik askıya aldım…
…