Kimseye Diyemedim Şiiri - Nihat Çelik

denizde kaybolmuş yelkeni olmayan bir gemi gibi
her zaman terkedilen aglayan masum bir aşık gibi
her fırtınanın içinde kalıp yaşamayı ögrenen birisi gibi
ben ne acılar çektimde kimseye diyemedim

benim acılarım sessizdi hiç konuşmadılar
acılar damla oldu içimde deniz gibi çoğaldılar
ben sustukça her fırsatta beni arkamdan vurdular
ben ne kalleşler gördümde kimseye diyemedim

seninle benim kavuşmamız yaz ile kışa benzer
dünyanın kanunu bu kış gitmeden yazda gelmez
bendeki bu büyük sevda işte bu yüzden hiç bitmez
ben ne çekip gidenler gördümde kimseye diyemedim

bu şehirde gezerken bende ne mutlu insanlar gördüm
arkasından onlar gibi yaşarmıyım diye hayaller kurdum
sonra geçmişimi hatırladım başımı duvarlara çok vurdum
ben ne olmayan hayaller gördümde kimseye diyemedim

ben her sevdiğim insanı kendim gibi bildim öyle sevdim
yanan yüreği olanları anlardım ona yardım için gelirdim
ben her yüzüme gülenleri mutlu zanneder sevinirdim
yüzü gülen içi aglayan çok insanlar gördüm kimseye diyemedim

sustum yaşadığımı sevdiğimi çektiğimi kimseye diyemedim