acını kanatırcasına yıkılırcasına yaşadm diyemedim kmselere.
bagıra bağıra dolaştım sokaklarda..gözlerinin karasını sormadım geceye.
kaç tren geçti gönül rayımdan,kaç ucak havalanıp kaç otobüs yol aldı sert saçlarımdan..dur diyemedimm..
seni diyemedim..
yüz üstü düştüm yerlere avuçlarımda sıkıp toprağı tekrar ayağa kalktım ben sıvazladım kendi sırtımı.
ah etmedim ellrine.
bir ssızı damarlarımı zorlarcasına baskı yaparken göz bebeklerime ağlayamadım işte..
denize dönüşürken gözyaşlarım ben ağlayamadım.
vurulurken şakağından özlemin kalbi dişlerimi sıktım çene kemiklerimi çatlatırcasına,
yine de lanet olası kahrolası acını söylemedim kimseye.
ne tel tel kan damlayan saçlarımı kimse gördü nede resmini kucaklayan duvar hesap sordu yumruklarma.
seni yaşarken sensizliği yaşarken hep böyle boğuldu nefes alamadım da söyleyemedim acımı kimseye.
Kayıt Tarihi : 20.4.2014 17:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!