Kimsesizlikten Kimsesizliğe

Kimsesiz çiçekler bıraktım sana,
kırların hasret kokan ruzgarlarında.
kimsesiz kelebekler bıraktım sana,
dağların mermi uçlu yamaçlarında.
kimsesizce kalıp, kimsesizliğimi bıraktım sana,
Firari kimsesizliğimle kaldığım uzaklığında.

son çiçeğimi kopardım aşkın bahçesinden,
son bir kez kokladım,
başıboş ve avare bir hasretle.
martıların denizle sevişmesini izledim,
balıkların kaçışmasını.
yaşadığımız günlerin hülyasına daldım.
güzeldi.
gelecek günlerin hayalini kurdum.
sensizliğin ağına ve
ölümün ustura ağzına takıldı.
Ve son birkez kimsesizce ağladım,
ayağıma pranga gibi dolanan kimsesizliğime.

Ve ben gidiyorum,
Sensizliği taşıyarak tüm yorgunluğumla.
Ve ben gidiyorum,
ölüm evde misafir,
Azrail ise soframda...
Kimsesizliğimle veda ediyorum,
benim gibi kimsesiz olan yalnızlığıma.
Ve ben gidiyorum, ve ben gidiyorum,
sensiz kalacağım kuytu mezarıma.

kimsesizim,
gidiyorum işte,
katil kimsesizliğimle.
Sana son bir veda, sana son bir bakış,
sana son bir buse
ve kimsesizce bir haykırış:
elveda...!
Gidiyorum yeni bir kimsesizliğe,
yalnız ve kimsesizce.