Yitirdim ben gülüşlerimi,
Umutlu günlerimi.
Kimsesizim...
Hem de hiç olmadığım kadar.
Yalnızlığım hat safhaya ulaşmış,
Kimsesizliğim çığlık çığlığa.
Kime el atsam boş,
Sırtı dönük.
Yüzleri soğuk,
Yalnızlık işte,
Kimsesizlik işte ,
Anlatılmıyor ki...
Mesken olmuş kimsesizlik kimsesizliğime,
Sığındım kimsesizliğime,
Yalnızlığıma ,
Okşadım.
Öptüm,
Sarıldım...
Kimsesizliğimin yıl başı,
Yalnızlığımın ilk baharı.
Kimsesizlik iliklerimde,
Boğuyor beni kabus misali,
Her zerrem tütün kokuyor,
Duman sarmış...
Pusuda yalnızlığım el sallıyor,
Kimsesizliğime.
İzmarit kokuyor yaşayışım,
Kimsesizlik göz bebeklerime asılmış.
Yalnızlığımla intihar etmiş vaziyette.
Yıkık,
Dökük,
Kimsesiz.
Can kırıklarım,
Ayazımda çın çın
Bir gün öleceğim sessizce, ıssızca,
Kimsesizce.
Bahar Sancak
Kayıt Tarihi : 25.7.2022 08:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
28.05.2021 Cuma günü 18:25-18:54' saatleri arasında kaleme aldığım 47. Şiirim . Bu şiiri yazdığım zaman çok garip bir süreçteydim. Sonra aradan zaman geçti Sevgili Veysi Taşdemir eniştem yani baba dediğim insan ona okuttum o zaman okudu gözleri yaşlarla doldu kızım sen kimsesiz değilsin dedi . Sonra sen yaparsın kızım dedi bende anlattım hayalimi senin yanındayım dedi... Sonra birgün onun vefat haberi geldi dünyamın başıma yıkıldığı gün 20.02.2022 İnanamadım ben halende inanmıyorum onun gidişine inanmayacağım .... Baba yarım 🥀 Mekanın cennet olsun 😔 Ölüme sözcüklerin bile yetmediği bir ölüm daha 🥀
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!