Kimsesizlik...! Şiiri - Feriha Ceylan

Kimsesizlik...!

Kimsesizdi kimseliler
Onun için de
Sahipsizlik nedir
Öğretmişlerdi yaşatarak
Buruntularında acıları

Özünü tanımıyordu bile
Çarpan yüreğinde gizli yaraları
Nasırdan çatlak
Sızılıyordu,

İç çekti
Umutsuzca başlayan geceye
Yol da çok eskiydi canları
Ama yeni başlamıştı
Akşamın ilk adımları

Bu şehrin sokakları
Işıkları
Hep loş
Hep sarhoş bakardı göğe
Sıradan geceler geçiyordu sessizce
Önemsenecek ne vardı geride kalan

Boştu
Her şey manasız
Bu gün var olan yaşam
Yarın yok olan

Güldü…!
Kimsesizce
Sadesizlik bile değildi aklını yoran
Ama vardı
İçinde sıkılan
Boğulan
Yumruk yemiş gibi yüreğine oturan
Düşmüştü işte yola
Anlamsız gelen her şeye rağmen

“Bu gece” dedi
“Benden”
“Daha kararlı olmalı hayat “
“Sana dair bir şeyler olmalı”
Arınmak istediği sıkıntılarını silkeleyerek
Arkasına bakındı
Uzuncaydı yol
Sağa sola kıvrılan

Eğilip
Ayaklarını fark etmişti
ilk defa
Çıplak kapkara
Nasırlı ayaklarını
Öyle canlı
Ve öyle beklenmedik bakıyordu ki
“Taşırım; yürü” der gibi
“Cesaretin böylesi…! ” dedi

Yüreğinde
İlk defa heyecan vardı
Evet
Bu gece ona
Farklılıklar getirecekti
Onu sürprizlere götürecekti
Gözleri takıldı
Yolun ortasındaki çukura
Kendini gördü
Güldü
“Sefil seni” dedi
Oysa içinden geçen
Kanını fışkırtıyordu yüreğine
İlk defa bakmıştı suretine
Bir damla aynasında seyrediyordu
Umursuyordu
Anladı yaşamayı
Buydu yıllardır aradığı
Ağaran gözlerinde görüyordu
Bal akan kahvelerini görüyordu
Beyhude değildi hayat
Ve seviyordu
Hiç tanımadığı vuslatı
Hasretliği onaydı
Bekliyordu
Doğmuşluğundan yılları vardı
Cümlelere alışık değildi dili

Erce bakındı
Daha geç kalmamalıydı
Hayata koşmaya
Tadarak adımlamalıydı

Yeni gün
Ağarmadan varmalıydı
Sabahlara

Erce bakındı etrafına
Kendinden olanlar bile anlamamıştı
Şaşkın günü kulaçlayarak
Olduğu yerden fırladı
Uçuyordu…!
Yaşamak ağrısı yüreğinde
Umudu tanımak için
Koşuyordu…!