Kimsesizlik Şiiri - Tezcan Bilgiç

Bak günlerden sen,
Havada hafif bir rüzgar,
Saçların dalga dalga,
Çok uzaklarda...
Adını anmamaya ettiğim yeminler çaresiz...
Utana sıkıla akıyor gözümden yaşlar...
Ay bile halime üzülmüş bu gece...
Ona anlatmıştım derdimi
Canı sıkılmış, kederlenmiş...
Keşke sana da anlatabilsem
Bir gece yarısı...
Kısık bir sesle,
Loş, ılık bir odada...
Kalorifer peteğine dayanmış,
Karşılıklı duran iki koltukta...
Gözlerini zor seçsemde
Onlardan gözlerimi ayırmadan...
Bozulursun, üzülürsün diye düşünmeden...
Dümdüz...
Olduğu gibi...
Çok güzel olmaz mıydı?
Arasam bir gece vakti,
Saat 02:05 sularında,
Sana özel olan o saatte...
Gelen bir çağrıyla uyansan...
Ekranda adım,
Eğer hala kayıtlıysam...
Uykulu gözlerle bakıp açsan,
Anlatsam sana tüm dertlerimi...
Ne güzel olur...
Ama isterim,
Buluşalım bir akşamüstü
Dertleşelim derin derin,
Apaçık...
Sen sevdiğini anlat,
Benim yerime...
Ben seni...
Ama adını söylemeden,
Bilme kim olduğunu aslında senin...
Çok sorarsan "Benden iyi tanıyorsun" derim,
O kadar...
Merak et ama öğreneme...
Sonra şiirler okuyayım sana,
Sana yazdığım ama hiç bilmediğin şiirleri,
Ağlama ama dayanamam buna...
Sonra tut ellerimi aniden,
"Çok iyi bir dostsun" de...
Yıkılsın dünya bir kez daha başıma...
Küfretsin yazdığım tüm şiirler,
Suratıma tükürsün her bir hece insafsızca,
Ve kalbim teklesin bir kez daha...
Sende diyim sessizce, sende...
Ve hasret bulsun bir gece yarısı benliğimi,
Kalbimde kazılı ismin,
Telefonumun ekranında resmin ile...
Kimsesizliğin en derininde...