Kimsesizliğin Yankısı

Bir derviş gibi yürür yüreğin,
Dermanı kendi içinde arar divane.
Bir nefeslik huzur için,
Kimsesizliğin melodisine sarılır.
Kulak verir geceye,
Ama sessizlik konuşmaz,
Yalnızlık fısıldar eski bir hikâye.

Zuhur eden bir ışık var mı dersin?
Ya da başlamadan sonlanan bir hikâyenin,
Küllerinden doğar mı bir sonsuzluk?
Belki de her kayboluş,
Yeni bir çağrıdır yaradanın sırrına.

Ey göğe tebessüm eden sevda!
Ey kimsesizliğin sonlanmayan melodisi!
Her adımda biraz daha yakın,
Ama hep ulaşılmaz, hep mecazsın.
Ve yine de sarılır sana bu yürek,
Sonsuzluğu soran bir çocuğun elleriyle,
Bir dervişin sabrıyla…

Kimsesizliğin melodisi,
Kuluna sahip çıkan tek gölge,
Ve işte, yalnızlığın en güzel şarkısı:
"Hiçlikte var olan, gökyüzünde yankılanan…"