Kimsesizliğe Uyanış Şiiri - Barut Can

---Kimsesizliğe Uyanış---

Bazen hayat öyle boyar ki insanın gözlerini
Öyle kör eder ki sahte mutlulukları
Aslında kimsesiz olduğunu göremez …
Göremez son nefesini en sevdiklerinin kesebileceğini…

Önce yavaş yavaş kesilir arayıp sormalar
Nasılsınlar yerini hakaretlere bırakır zamanla
Ardından sitemler başlar hafiften ,sensindir sebep olanlara
Biranda unutulur onca zaman yaptığın onca güzel şey
Kötü adam olursun biranda ve reklamını en sevdiklerin yapar hep
Sen öyle çaresizlik içinde beklerken en sevdiklerin vurur hep sırtından
Hayat buya bazen tek avuntun ben zaten kimsesizmişim demek oluyor
Hayat buya bazen insan en büyük kötülüğü en sevdiğinden buluyor …

O ağlamasına bile kıyamadığın ,
O yere göğe sığdıramadığın …
O gülsün diye kendi kendini yıllarca paraladığın
Biranda düşmanından dahada zalim oluyor sana
O zaman anlıyorsun zaten kimsesiz olduğunu
O zaman görüyorsun yüzlerde ki sahte gülümseyişleri
O zaman biliyorsun yalan olduğunu tatlı sözlerinin
Velhasılı kelam düşünce görüyorsun insanların geçek yüzlerini…
Bazen kimsesiz olmak daha iyi dedirtiyor hayat…
Ve şükrediyorsun kimsesizliğine ne kadar acılıda olsa…
Ve uyanmış oluyorsun bu acı gerçeklerle…
Acını , çaresizliğini, kimsesizliğini hafifletiyor tek bir cümle …
La Tahzen İnnallahe Meana … Üzülme… Allah bizimledir…
11.06.2023 BaRuT