Kimsesizliğe Sürgün Edilendim

Biten bir romanın içimde bıraktığı ekşimsi hüzün…

Sözlerime yerleştirilen sitemkâr bir ses tonu…

Ellerimde bulunan
Yıllara inat bıkmadan usanmadan taşıdığım kader çizgilerim…

Parmak uçlarımdaki duyarlılık,
Yokluğuna her dokunuşumda
Issız bir adaya sürgün edilen kürek mahkûm-luğu düşürdü düşüncelerime…

Gecelerde uykusuzluk kadar sıradan bir durum yoktur
Böylesi yokluklarda
Ve çokluklarda.
Gidendim, belki gönderilen
Ama yine de gülüşlerine sis perdesi inendim…

Kimsesiz, bir köşede kıvrılandım;
Soğuğun bedenime işlediği karanlıklara sevdalı
Gözlerimde yıllara bölünmüş tükenmişliğin acısı,
Karşı kaldırıma saklanan gölgenin çaresizliğinde
Suskun gidişinden arta kalan boşluğa
Sövüyordum;
Öylesine
Usulca
…

11.04.2007 / 18.27