Kimsesizlerin Kimsesi Şiiri - Ercan Keskin

1
Şi’r defterimde sayfalar bir bir açılır,
Hayalin çıkar, anılar tek tek dağılır…
Yıllar öncesi sana yazdığım şiirler,
Kelebek gibi ordan oraya saçılır…

Her duruşumda sensin olmazsa olmazım,
Sana uzanan ellerim gelir aklıma.
Giriş cümlesi sendedir, sensin niyazım;
Avcunun teri dokunur avcuma.

Duygu seline kapılırken hasretinle,
Bende bir telaş, saçak aramak nafile…
En hassas yerim, sol yanımda gizlediğim;
Sana müptela, meftunum güzelliğine.

Hakikat o ki:’ Güzellik tende yansıma’.
Etkili bakış, gözden süzülen feraset,
Meyleder düşük enerji katmanlarıma;
Manyetik alan olur, hayret ki ne hayret!

O cazibenle dönerken yerim belirsiz,
Senin sabitenle; sahipsizim, yörüngesiz.
Münzevi yıldızlar gibi sesiz ve kimsesiz,
Boynum bükülü beklerim öyle çaresiz.

Parıldıyorken hey! Çakrasında haresi…
Nurdan çelenktir güneş misali çehresi
Uzat elini tutunayım, desteğim ol!
Umudum ol, Ey! ‘Kimsesizlerin Kimsesi’.
2
Iraksama hiç, kendini aşina eyle;
Gözden ıraksan, gönülden ırak durursun.
Işık gibi ol, fıtratındaki sevgiyle,
Muhabbetinle, hayra vesile olursun…

Seni seninle öğrensin merak edenler,
Ketum ol fakat bulanık su gibi olma…
Billur su gibi duru olurmuş erenler,
Yüzündeki o ihtişamına ket vurma…

Olgun insanlar, çevresine ümit saçar,
Aurasıyla pozitif enerji yayar.
Bitmez tükenmez beslenme kaynağı ile
Şelale gibi her dem gürül gürül akar.

Sen sen ol sakın umutsuzluğa kapılma,
En doğru karar verilir salim kafayla.
Bütün aşkları ihtiyaçtan doğar sanma;
Ne dilersek dileyelim ‘Hayırlısıyla’…