Kimsesizlerin İlahisi Şiiri - Özlem Dönmez

Bir yabancının gözlerinden bakıyorum dünyaya.
İsminin unutulduğu bir mezar taşı gibi...
Bütün alfabelerden düşmüşüm.
Ve şehirlerin sokakları artık benim değil.
Her gece,
Gurbetin ucuna tutunuyorum.
Karanlık — içimde kaybolan bir ses.
Ve kim bilir...
Hangi terk edilmiş istasyonda
Beni bekleyen bir tren var mı?
Bana ismimle seslenen yok.
Göğsümde bir taş gibi ağırlık yapan özlem,
Sanki hiç doğmamışım gibi...
Sanki hiçbir şehir
Beni kabul etmemiş gibi.

Bir yudum su gibi yalvarıyorum zamana.
Çünkü yalnızlık —
Kimsesizler için bir ölüm değil,
Uzun süren bir unutuluş.
Ve sen,
Ey gece…
Karanlığını üzerime ört.
Bari sen sahip çık bu ıssızlığa.
Çünkü ben…
Kendi içimde bile misafirim artık.