Kimsesizlere Şiiri - Hüseyin Sönmez

Yağmur,kar
Soğuk,sıcak
İçlerini ısıtacak,
Ellerinden tutacak
İnsanları aradılar
Yıllarca.

Sımsıcak bir kucak
Sevgiyi sunacak
Kimler olacak
Diye, hep sordular
Kendi kendilerine.

Mışıl mışıl uyuyanlar
İçlerinin acı ve çirkin
Çehresiyle
Onları göremediler,
Sevemediler.
Denizler tutuştu,
Bulutlar yere indi.
Yıldızlar söndü,
Olmazlar oldu;
Ama onların
Gözyaşları dinmedi.
Acıları
Hiç sönmedi.

Sadece acıdılar
İnsanlar
Onlara.
Ellerini tutup
O kimsesiz canlara
Dönüp bakmadılar.

Sessiz kalan onlar
Konuşmayan onlar
Savrulan onlar
Kavrulan onlar
Yok mu kimsesizlerin
Sesini duyanlar?